FORUM+ - Volume 26, Issue 2, 2019

In de periode tussen de jaren 80 van de negentiende eeuw en de Tweede Wereldoorlog was België een belangrijk internationaal kunstcentrum. In het bijzonder vond de symbolistische stroming er toen vruchtbare grond. Wereldwijd erkent men de hoge kwaliteit van de Belgische symbolistische literatuur en schilderkunst, maar ook in de muziek speelde het symbolistische gedachtegoed een belangrijke rol. In dit artikel bespreekt Pauline Lebbe het repertorium aan liederen van Belgische componisten, gecomponeerd op teksten van Belgische symbolistische auteurs. Ze heeft daarbij aandacht voor de creatieve werkomgeving van de muzikanten. De nauwe samenwerking tussen kunstenaars, kunstcritici en -theoretici en de organisatoren van concerten en muziekverenigingen vormt een belangrijk maar weinig onderzochte context van die muziek. Het corpus aan liederen blijkt verrassend verfijnd en origineel.

Jazz zingen, hoe doe je dat? Letterlijk. Tot enkele jaren terug was het vormen en kiezen van mijn klank gebaseerd op luisteren, imitatie en intuïtie. Vaak had ik het gevoel dat mijn klank voor een groot stuk afhing van toeval. Maar toen leerde ik mijn stem begrijpen, voelen en kennen. Vele jazzvocalisten zijn gretig op zoek naar antwoorden rond stemgebruik binnen jazz. Het combineren van spectrografie en anatomie verschaft helderheid.

De koffer staat in de studio. Leeg. De duizenden brieven die er ooit in gepropt zaten, zijn intussen gesorteerd op datum, gelogd, gelezen, sommige uitgetypt en andere gefotografeerd. Muriel Leysen, de eigenares van de koffer én van zijn inhoud, stierf in de jaren 1970 in Johannesburg. De vader van de kunstenares had de koffer meer dan veertig jaar onder zijn hoede. Na zijn dood bracht de kunstenares de koffer naar België. Onlangs, in januari, kwam er een nieuwe brief. Eentje van Muriel. ‘De koffer’ is een tussenstation in Wendy Morris’ lopende studie rond de rol van brieven binnen een artistieke onderzoekspraktijk.

Het Vlaamse theater wordt steeds vaker geconfronteerd met het verwijt ‘te wit’ te zijn op alle mogelijk niveaus: van de interne organisatie over de acteurs tot het repertoire. In deze bijdrage breekt Erwin Jans in elk geval een lans voor het lezen van niet-westerse theaterteksten. Hij buigt zich over een aantal Arabische Oedipus-bewerkingen en plaatst die in een bredere culturele en politieke context waardoor ze ook een nieuw licht werpen op de westerse adaptaties.

In het najaar van 2018 gaf Lucas Vandervost twee masterclasses die inkijk gaven in zijn eigenwijze omgang met tekst(zegging) in het theater. De eerste vond plaats in Theater Malpertuis in Tielt, de volgende in het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. De deelnemers kwamen er op een unieke manier in aanraking met zijn methode en technieken. Dit artikel blikt terug op die masterclasses en licht Lucas’ principes van tekst en theatraliteit toe.

In de jongste eeuw hebben wetenschappers ontdekt en met feiten kunnen ondersteunen dat sommige mensen kleuren en beelden zien wanneer zij muziek horen, met name door het neurologische verschijnsel ‘synesthesie’. In dit artikel vergelijken we de manier waarop enkele componisten synesthesie gebruikt hebben in hun muziek met de notie van ‘cross-modaliteit’ en onze collectieve neiging om welbepaalde kleurtypes te associëren met muzikale ideeën.