Internationale Neerlandistiek - Volume 59, Issue 1, 2021

The travel guide series Was nicht im Baedeker steht, published during the interwar period, can be qualified as anti-tourist. The main feature of this critical attitude towards the established Baedekers, which promoted a bourgeois way of travelling, is irony. Zielverfehlung, a deliberate contrariness of what conventional travel guides recommended as the highlights of a journey, is a recurrent theme in the Was nicht im Baedeker steht travel guides. When applied to these guides, Sabine Boomers’ research on nomadic travelling (2004) led us to distinguish four anti-tourist topics: the natural, the futile, the unmentionable and the odd versus the familiar. These topics can also be found in the Dutch imitations of the German series, published as three volumes entitled Wat niet in Baedeker staat. These Dutch guides discuss Amsterdam, Rotterdam and The Hague. The transport of the German anti-tourist concept to the Dutch book-market entailed a transformation that somewhat spoiled the rebellious character of the German travel guides. To fit into the Dutch literary system, a revived version of the early nineteenth-century genre of the ‘physiology’ was adopted by the travel guides of the series Wat niet in Baedeker staat.

Samenvatting

De serie reisgidsen die gedurende het Interbellum werd gepubliceerd met de titel Was nicht im Baedeker steht kan antitoeristisch genoemd worden. Het belangrijkste kenmerk van de kritische houding tegenover de alom bekende Baedekers, die een burgerlijke manier van reizen aanbevalen, is ironie. Zielverfehlung, reizen zonder bestemming, een opzettelijke ontkenning van wat in de conventionele reisgidsen werd aangeprezen als de hoogtepunten van een reis, is een terugkerend motief in de reisgidsjes uit de reeks Was nicht im Baedeker steht. Als we Sabine Boomers’ onderzoek naar het nomadische reizen (2004) toepassen op deze gidsen, kunnen we vier antitoeristische thema’s herkennen: het natuurlijke, het onaanzienlijke, het onbespreekbare en de verwevenheid van het vreemde en het vertrouwde. Deze thema’s kunnen ook worden aangetroffen in de Nederlandse navolgingen van de Duitse boekjes, drie delen die verschenen in de reeks Wat niet in Baedeker staat. Het zijn reisgidsjes van Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Het transport van het Duitse antitoeristische concept naar de Nederlandse boekenmarkt zorgde voor een transformatie die afbreuk deed aan het tegendraadse karakter van de Duitse reisgidsen. Om een plaats te verwerven in het Nederlandse literaire systeem grepen de reisgidsen uit de reeks Wat niet in Baedeker staat terug op het vroeg-negentiende-eeuwse genre van de fysiologieën.

Foreign language didactics is committed to teach the variety of language that is actually used in everyday life. In this article, we study possibilities of working with authentic German dialogues in teaching contexts of German as a Foreign Language. By focusing on regional and national varieties of German in Germany, Austria and Switzerland, we examine current textbooks that claim to follow a pluricentric approach and show how they deal with the fact that spoken German is not a homogenous variety. The analysis of the teaching material reveals the problems, that working with artificial dialogues entail under a pluricentric perspective, including phonetics, prosody, lexis, grammatical and interactional structures. Thus, we plead for the use of authentic dialogues in order to create awareness for a pluricentric view on language among students of German as a Foreign Language. Especially for learners, who plan to spend time in a German-speaking country, the work with authentic dialogues from a certain geographical region can have a highly motivating effect as they learn to understand native speakers in their everyday talk. To this end, we present a database that provides audio material in the different national varieties of spoken German, which can be used for didactic purposes in the foreign language classroom.

Samenvatting

De vreemdetalendidactiek streeft ernaar om die taalvariëteit aan te leren die in het alledaagse leven wordt gebruikt. In dit artikel gaan we na welke mogelijkheden er zijn om met authentieke Duitse dialogen te werken in een onderwijscontext van het Duits als Vreemde Taal. Met een focus op de regionale en nationale variëteiten van het Duits in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland onderzoeken we recente tekstboeken die een pluricentrische benadering beweren te volgen en we laten zien hoe ze omgaan met het feit dat gesproken Duits geen homogene variëteit is. De analyse van het onderwijsmateriaal brengt enkele problemen aan het licht die het werken met artificiële dialogen vanuit een polycentrisch perspectief met zich meebrengt, waaronder fonetiek, prosodie, woordenschat, grammaticale en interactieve structuren. We pleiten dus voor het gebruik van authentieke dialogen om studenten Duits als Vreemde Taal bewust te maken van een pluricentrische kijk op taal. In het bijzonder voor leerders die van plan zijn om enige tijd in een Duitstalig land door te brengen, kan het werken met authentieke dialogen uit een welbepaalde geografische regio bijzonder motiverend zijn omdat ze zo de alledaagse taal van native speakers leren begrijpen. We stellen ook een database voor waar audiomateriaal in verschillende nationale varieteiten van gesproken Duits te vinden is, dat voor didactische doeleinden kan worden gebruikt in de vreemde talenklas.

This article investigates new perspectives on ecocriticism through the works of the Flemish poet Dominique De Groen. Taking Timothy Morton’s notion of ‘dark ecology’ as a starting point, it argues that De Groen’s poetry represents a form of anthropocenic writing that exceeds the scope of traditional ecocriticism. Read through the lens of the Anthropocene as both a geological era and an episteme, her writing can shed light on the entanglement between the human subject and its environment that is central to the conceptualisation of the Anthropocene as discourse. It is argued that the discursive dimension of the Anthropocene can be a valuable way to not only broaden our understanding of ecocritical literature, but also to include literary texts focusing on questions of labour, industrialisation, and capitalism in the anthropocenic debate.

Samenvatting

Dit artikel verkent nieuwe perspectieven op de ecokritiek aan de hand van het werk van de Vlaamse dichter Dominique De Groen. Met Timothy Mortons notie van de donkere ecologie als uitgangspunt wordt er betoogd dat De Groens poëzie een vorm van antropocenisch schrijven vertegenwoordigt die buiten het bestek van de traditionele ecokritiek valt. Gelezen door de lens van het idee dat de term 'antropoceen' zowel een geologisch tijdperk als een épistémè aanduidt, kan haar werk een nieuw licht werpen op de verwevenheid van het menselijke subject en zijn milieu, een idee dat een grote rol speelt bij de conceptualisering van het antropoceen als discours. Dit artikel maakt inzichtelijk dat het in ogenschouw nemen van de discursieve dimensie van het antropoceen waardevol kan zijn, niet alleen om ons begrip van ecokritische literatuur te verbreden, maar ook om literaire teksten die kwesties van arbeid, industrialisering en kapitalisme thematiseren in het antropoceendebat te betrekken.