NTT Journal for Theology and the Study of Religion - Volume 66, Issue 4, 2012

Een uitblinkcultuur, een variant van een narcistische cultuur, wordt gekenmerkt door zien en gezien worden in combinatie met slagen en het bereiken van je doelen. Het ideale zelf speelt een essentiële rol in de uitblinkcultuur. Omdat dit ideale zelf concreet gemaakt wordt en geëxternaliseerd, hangt het meer expliciet samen met het reële zelf, veelal op een spanningsvolle wijze. Religie en spiritualiteit kunnen op tenminste vier manieren verbonden zijn met de uitblinkcultuur. Ze kunnen functioneren als uitingen van deze cultuur, als bekrachtigende factoren, als remmende mechanismen, of een heilzame werking hebben.

Afgezien van elohiem en het epitheton Šjaddaj verschijnen er in Job drie namen voor de godheid: El, Eloah en JHWH. Gewoonlijk worden El en Eloah, evenals elohiem, vertaald met het woord ‘God’, omdat ze onderling verwisselbaar zouden zijn. In deze bijdrage wordt beargumenteerd dat El en Eloah onderscheiden moeten worden, omdat ze verschillende connotaties hebben: een verre El staat tegenover een nabije Eloah. Tegen het einde van het Bijbelboek verdwijnen beide aanduidingen evenwel naar de zijlijn en blijkt JHWH de enige. Het totaalbeeld kan geïnterpreteerd worden als de neerslag van een zoektocht naar het monotheïsme.

Under the influence of Calvinism, the musical situation in the Protestant churches in the Netherlands was for a long time marked by sobriety, with attention focused on congregational singing. In the 20^th century, church music gained importance through a dominant flow of Lutheran influence. Generally, the liturgical movement highlighted the role of music in worship. The Lutheran church musician Willem Mudde successfully called attention to the German church music reform movement. Inspired by the writings of the German theologian Oskar Söhngen, he strived to apply the ideals and practices of this German movement to the Dutch Protestant churches. He succeeded through his zeal and organisational skills, not only in the Lutheran church but also in other Protestant churches. The idealistic character and educational aims of the movement, however, could not offset the growing individualism and the ongoing crisis in the churches.

De afgelopen decennia is er meer aandacht gekomen voor de literaire vormgeving van bijbelse verhalen. De literaire benadering legt de nadruk op de eenheid van de verhalen in hun huidige vorm, en houdt zich niet bezig met de complexe ontstaansgeschiedenis van deze teksten. De analyse van de rol van Ruben in Genesis 37 laat echter zien dat de inhoud en de ontwikkeling van dit hoofdstuk nauw samenhangen. Wie alleen oog heeft voor Ruben als literair personage, mist de portee van zijn optreden in dit verhaal. Bijbelse verhalen dienen daarom niet benaderd te worden als een literair kunstwerk, maar als het product van een levende traditie.

C. S. Lewis verwijst op verschillende plaatsen in zijn werk naar de oudchristelijke bijbelvertaler Hiëronymus, die van mening zou zijn geweest dat het bijbelse scheppingsverhaal ‘poëtisch’ moet worden opgevat. Waarschijnlijk heeft Lewis zich bij vergissing een zinsnede van de 16e-eeuwse Engelse humanist John Colet herinnerd als van Hiëronymus. Tegelijk staat vast dat Lewis op de hoogte was van dergelijke opvattingen bij Augustinus, tijdgenoot van Hiëronymus. Bovendien moet Lewis minstens een vermoeden hebben gehad dat een ‘poëtische’ uitleg van het scheppingsverhaal bij Hiëronymus minder voor de hand lag. Als het Lewis op de desbetreffende plaatsen om een beroep op kerkvaderlijk gezag ging, had hij dan ook wellicht beter bij Augustinus te raden kunnen gaan.