NTT Journal for Theology and the Study of Religion - Volume 69, Issue 3, 2015

In 2010 meldde de Britse krant The Guardian de vondst en de ontcijfering - door de curator Irving Finkel - van een Oud-Babylonisch kleitablet dat verwees naar het verhaal van de zondvloed. Het tablet noemde zelfs de naam van de Babylonische held van de grote vloed: Atrahasis die werd bevolen om een boot te bouwen om aan de komende ramp te ontsnappen. In het nu ontcijferde Ark-Tablet is sprake van een ronde boot. In de pers werd gesuggereerd dat de Ark van Noach eveneens een cirkelvormige boot zou zijn. In dit artikel onderzoeken de auteurs de tradities uit het Oude Nabije Oosten over een grote overstroming en de bouw van een redding-schip. Daarbij wordt geconcludeerd dat de Bijbelse verhalen, hoewel vol van elementen uit de Mesopotamische tradities, niet gelezen kunnen worden als het verslag van de bouw van een ronde boot. In de Hebreeuwse toe-eigening van de oude tradities, wordt het zelfstandig naamwoord tēbāh gebruikt ter aanduiding van de ark. Dat woord heeft een duidelijke intertekstuele verwijzing naar het geboorteverhaal van Mozes Exodus.

In the twenties of the sixth century CE there was a short-lived Jewish kingdom in Himyar. The Jewish king Yusuf declared war on the Christians of the city of Najrân who were supported by the Christian kingdom of Ethiopia, the latter being a long-standing foe of Himyar. The four most important sources for our knowledge of this episode are discussed in this article, as well as the major issues between the Himyarite Jews and Christians.

This article aims to assess whether Dutch theologian Abraham Kuyper (1837–1920) and his adaptation of Calvinism into a systematic theological, political and social ideology, known as ‘neo-Calvinism’, can be rightfully associated with ‘fundamentalism’. First, the article outlines the constitutive elements of neo-Calvinism: the concepts of antithesis, presumptive regeneration, sphere sovereignty, common grace, ecclesial multiformity, and organic Scriptural inspiration, the differentiation between the church as organism and as institute, the erasure of a theocratic fragment in the Belgic Confession, and the idea that Calvinism is the ‘core element’ of the Dutch national character. Second, it applies recent literature on fundamentalism to neo-Calvinism and the development of the neo-Calvinist movement. Although, as this article concludes, the neo-Calvinist movement did have some ‘fundamentalist’ features, neo-Calvinism in itself did not inevitably lead to what Jan Buskes has called ‘the triumph of fundamentalism’ at the synod of the Reformed Churches in Assen in 1926.

De traditionele filosofie leek de wereld te willen sluiten in een definitieve totaaluitleg, terwijl het differentiedenken de wereld openlaat, zonder daarom haar betekenis uit een andere wereld te halen. De wereld als opening is een religieuze notie die tevens a-theïstisch is, niet in de zin van een ontkenning van Gods bestaan, maar ingaand tegen elk theïsme. God kan dan de naam voor het gebeuren van de opening worden, de enige naam zonder referent in de wereld, hetgeen de filosofische betekenis van monotheïsme kan zijn.

Sources of the Self verwoordt een rijke, culturele visie op de moderne westerling en de moderne beschaving, waarmee Taylor een ongezonde stilte over datgene wat de moderne mens beweegt doorbreekt. Zijn vertrekpunt is dat moderne westerlingen aan het verstikken zijn omdat zij de morele en/of spirituele bronnen van persoonlijke volheid hebben verbannen. Een groot deel van Taylors intellectuele onderneming bestaat uit het herontdekken en articuleren van de onderdrukte bronnen opdat deze weer levend worden. De bronnen die hij opgraaft zijn Gods liefde of genade, de natuur en menselijke waardigheid.