FORUM+ - Volume 28, Issue 2, 2021

The arts sector was in a precarious state long before covid-19 broke out. Job insecurity, low or no wages, fluctuating funding and alternating government attitudes towards the sector have caused artists to get used to living in a constant state of precarity. Therefore, this essay will explore what precarity, crisis and imagination mean for the arts sector. It will examine to what extent these notions, intrinsically connected with the sector itself, are capable of producing change for the sector — and for society as a whole. Starting with a reflection on the three notions of crisis, precarity, and imagination in relation to the current state of the arts sector, this essay will argue why they might be the ingredients of a ‘perfect storm’. A perfect storm consisting of all the necessary elements that could produce a lasting institutional change in the arts sector. Next, this essay will delve into the precarious state of the arts and the artist in two neighbouring countries: Belgium – and more specifically Flanders – and the Netherlands. This essay will look at the social, cultural, and political differences between the Netherlands and Flanders in how they value and fund the arts and how they handle relief funds for the arts sector during the corona crisis by examining the immediate responses to the crisis in a time frame from March until July 2020. Finally, this essay will examine whether the current crisis – and subsequent ‘perfect storm’ – can revive the debate on a basic income, and argue why the arts sector is an ideal place to experiment with this.

Aan de hand van klaviermethodes uit het eerste deel van de negentiende eeuw focust Jeroen Malaise zijn academisch onderzoek Les doigts acrobatiques, la fantaisie libérée op de toenmalige klavieropleidingen. Praktijken waarbij speelvaardigheden op systematische wijze in verband gebracht worden met verbeelding, geven aanleiding voor een ‘levend’ klavierspel. De auteur gaat na wat dit kan betekenen voor een creatieve klavieropleiding in de huidige artistieke lespraktijk.

In this essay, Robin Vanbesien reflects on his artistic approach of ‘co-elaboration’ with regard to the social imagination of the former youth centre Rzoezie (1978-2006) in Mechelen. As he explains, he aims to preserve the ‘Rzoezie imagination’ in his film the wasp and the weather (2019, 19’) as a distinctly sensuous matter, so that its ‘poetics of care’ can remain insurgent and fugitive.

The concept of liminality was first introduced by Arnold van Gennep in Rites de Passage in 1909. There, he observed the rites of passage or transformative rituals of social life (such as weddings, funerals, initiation rites, etc.). Liminality was described as the psychic and emotional state in-between one social status and another, in a state of ambiguity, disorientation and loss of fixed identity.

In my research, I adopt the concept of liminality not in the classical anthropological sense but rather in a personal sense. I am interested in personal journeys, often secret transitions and transgressions, usually accompanied by dreams and visions placing persons outside of the society, alienating and excluding them. Yet, I believe liminality to be the state of creativity and I am interested in its transformative potential.

In dit artikel bespreekt Tuur Marinus de verschillende verschijningsvormen van het unisono in dans. Van affirmatief tot reflexief, van caleidoscopisch tot activistisch: het unisono blijkt vele gedaantes te kennen. De relatie tot machtsstructuren en choreografisch auteurschap staat daarbij centraal. Het gelijktijdig uitvoeren van dezelfde bewegingen wordt politiek wanneer het dominante opvattingen over dans en collectiviteit bevestigt dan wel ondermijnt. Tegen deze achtergrond bespreekt Tuur Marinus zijn choreografisch onderzoek naar de politieke slagkracht van het unisono als assemblage en oxymoron.

Muzikaal formalisme, het idee dat de schoonheid of betekenis van muziek in haar vorm te vinden is, heeft het zwaar te verduren gehad in filosofische debatten. We vinden het te intellectualistisch en het sluit niet aan bij de ervaring van veel muziekliefhebbers. Aan de hand van de Beatles zal ik tonen hoe een ervaringsgerichte houding kan worden gezien als een vorm van formalisme die aan analyse voorafgaat. De ideeën van Susan Sontag helpen om dit primaire formalisme tot een bruikbare theorie te maken.

Op 8 december 2019 verdedigde Lucas Vandervost, acteur, regisseur, docent en medeoprichter van theatergezelschap De Tijd, zijn doctoraat in de kunsten. (De dag klonk overigens niet als een verdediging. Er waren heel veel mensen, veel muziek en veel lasagne. De dag klonk eerder als een bruiloft, maar dat zal vooral voor het publiek zo zijn geweest). Freek Vielen en ikzelf mochten het eerste exemplaar van zijn doctoraat met de titel De hiel van Kuifje in ontvangst nemen.

In wat volgt zult u de woorden lezen die ik uitsprak bij die gelegenheid. De bladspiegel en het gebrek aan interpunctie lijken te suggereren dat het een gedicht is, maar het is opgeschreven om te kunnen voorlezen. Er zijn dingen die aan u voorbij zullen gaan als u er niet bij was en als u Lucas niet kent. Het is de hoop dat mijn achting voor Lucas en mijn achting voor zijn taal – die mij hielp om te gaan met vrijwel alles – enigszins spreekt uit deze speech.